Imperfectie

Streven we niet allemaal naar perfectie? Of is tegenwoordig imperfectie het nieuwe perfectionisme. Na jarenlang, nee eeuwenlang, ons mooier voor te doen dan dat we zijn, hebben we een hele hoge lat neergelegd. Beter, mooier, perfecter. Ons doel is subliem en die richting moeten we op. Maar dat we perfectie nooit zullen bereiken, geeft enorm veel druk. En frustratie. Streven naar een plek waar je nooit zal komen, is dat wel zo gezond?

En toch doen we het. We zijn op zoek naar het mooie plaatje. Het oog wil ook wat. Het is zelfs zo dat de meeste knappe personen een gezicht hebben die symmetrisch en harmonisch is. Twee gelijke, natuurlijk wel gespiegelde, gezichtshelften wordt door ons oog als perfect gezien. En daardoor vinden wij die persoon knap. (Kijk maar eens naar: Regé-Jean Page en Bella Hadid)

Maar naast het feit dat ons oog ergens van geniet, is genieten van schoonheid sowieso goed. Het raakt je hart. Je geniet ervan dat iemand ergens aandacht aan gegeven heeft. Je zegt ook niet tegen de kok in een restaurant: ach je hoeft niet heel erg je best te doen hoor, als een gerecht niet zo lekker smaakt dat is het juist heel beter. Nee natuurlijk niet.

Maar je wordt soms ook lui van perfectie. Wanneer je veel schoonheid tegelijkertijd ziet, dan lijkt het allemaal op elkaar. Dan wordt het interessant als het nét even anders is. Dan is het uniek. Het schuurt dan een beetje. (Dat noemde ik vorige keer ook in mijn post.)

Imperfectie. We willen tegenwoordig het echte plaatje zien, de werkelijkheid. Niet overal een filter overheen leggen, niet alles wegpoetsen met photoshop. Ik begrijp het wel, het verlangen naar echtheid. Maar toch doe ik een stap opzij als ik een foto wil maken van mooi gebouw en er staat een lelijk verkeersbord in de weg. Of ik maak een foto voor Instagram van een mooi ingerichte kamer en ik zie ineens een schilderij scheef hangen. Maar ik ben tevreden als niet alles even nieuw en perfect is. Als niet elke lamp van een bekende designer is. Of als er toch ergens een bakje staat waar de sleutels ingelegd worden, puur omdat dat praktisch is. Als je een bijzondere vaas ziet staan op een rommelmarkt met een klein hoekje eruit. (Sowieso denk ik dat je geen perfectionist bent als je naar een rommelmarkt gaat, maar dat terzijde)

Perfectie en imperfectie. Ik denk dat beide hun charme hebben. Ze hebben elkaar juist nodig om te kunnen zijn wat ze zijn!